Omówienie procesu i spektroskopii Augera
Efekt Augera (samojonizacja) – polega na emisji elektronów przez atom. Aby mógł zajść musi być uwolniona energia na skutek wypełniania luk w niskich powłokach elektronowych przez elektrony z wyższych powłok.
Jest wiele możliwości powstania takich luk. Mogą powstawać na skutek wychwytu elektronu z wewnętrznej powłoki przez jądro. Luki na niższych powłokach mogą powstać również przez wybicie elektronu przez inną cząstkę lub kwant promieniowania rentgenowskiego lub promieniowania γ.
Elektron emitowany przez atom podczas tego procesu nosi nazwę elektronu Augera. Pochodzi on z powłoki walencyjnej lub zbliżonej do niej. Energia elektronu Augera jest ściśle określona i zależy tylko od energii powłok, między którymi przechodzi elektron opadający na niższą powłokę
Eelektronu=E1-E2-E3
gdzie:
E1 - energia wiązania elektronu na poziomie 1 (wybitego na początku procesu),
E2 - energia elektronu, który przechodzi na poziom 1,
E3 - energia wiązania elektronu opuszczającego atom.
Na energię elektronów Augera nie ma wpływu energia uwalniana podczas wychwytu, ani energia cząstki wybijającej elektron.
Energia zabierana jest z atomu tylko w postaci energii kinetycznej elektronu, dlatego o efekcie Augera mówi się, że jest to bezpromieniste przejście elektronu na niższą powłokę. Nie jest to jednak jedyny możliwy w tej sytuacji proces. Procesem konkurencyjnym jest emisja charakterystycznego promieniowania X i jest również wykorzystywane w spektroskopii.
Na skutek efektu Augera elektron opuszcza atom, dochodzi, zatem do jego jonizacji. W konsekwencji (wskutek odpychania kulombowskiego) w cząsteczce może dojść do zerwania wiązań chemicznych.
Sposób mierzenia energii elektronów.
Czas przelotu przez kondensator o długości L wynosi:
Odchylenie Δy: 
Gdzie:
d- odległość okładek kondensatora
Przy ustalonych wartościach V przepuszczone będą tylko elektrony o energiach E:
u= Δ(Δy) szerokość szczeliny
komentarze
Copyright © 2008-2010 EPrace oraz autorzy prac.